terugblik

Ik weet mn goede voornemens voor 2014 al... proberen onmiddelijk na elke marathon een verslagje te schrijven. Uitstel leidt al snel tot afstel zo blijkt maar weer :-/

Dus maar direct een een terugblik op het voorbije seizoen 2013. Ik probeer niet bijgelovig te zijn maar ik vrees dat ik toch niet anders kan wat het getal 13 betreft. Zelfs op het werk, zet ik tegenwoordig de walkie talkie, die eindigt op 13 al maar snel terug in de houder en neem stilletjes een andere ;-).

Het lang aanhoudende slechte weer heeft me in het voorjaar serieus parten gespeeld. Regen, modder en lenzen is al langer een niet zo een ideale combinatie gebleken voor me maar als het bijna elke wedstrijd zo is, speelt dat serieus in het nadeel.

Tijdens de proloog van de HOT (Houffalize open tour) voelde ik me super. Tijdens de verkenning en opwarming voelde ik mn benen gewoon niet. Ik trapte gewoon in de boter. Zalig gevoel :-) Tijdens de wedstrijd zelf viel het water echter met bakken uit de lucht en voila het was weer zo ver ... bril afzetten omdat deze aandampt maar dan modder en regen in mn ogen en ik zag bijna geen steek meer. Hierdoor moet ik dan weer inhouden in de afdalingen. Na nog een valpartij of 2 kwam ik als 2de met een niet zo goed gevoel over de finish. Door de valpartij had ook mn bekken een serieuze klap te verwerken gehad en mn hand en voet zagen blauw. Maar het getal 13 was nog niet uitgewerkt en in de 2de rit van de 2de dag kwam ik pas echt zwaar ten val. Dit maal niet door de weersomstandigheden maar door een andere biker die me absoluut nog wou voorbijsteken net voor een afdaling. Even verder verliest die de controle over zn stuur en ik kan hem niet ontwijken.... Nog verder gereden tot aan de bevoorrading maar daar moest ik de strijd staken. Ik was duizelig en had echt veel pijn... De laatste dag nog gestart maar onmiddellijk na de start terug gekeerd want buiten de hoofdpijn was ik nog misselijk ook .... een lichte hersenschudding was het verdict.

Op het EK in Singen (duitsland) regende het ook weer tijdens een deel van de wedstrijd maar het parcour was snel , vrij saai en zo goed als niks technisch dus daar was de “lenzenlast” wat beperkter. Ik reed heel de wedstrijd in een klein groepje met Laura Turpijn maar in de laatste ronde, in het enige bosje van het parcour op een paar kilometer van de finish, werd ik gehinderd door een toerrijder en verloor de aansluiting. IK heb nog alles gegeven maar geraakte er niet meer bij. Ik werd 18de. Een beetje een teleurstelling maar het was zeker niet mijn parcour en ik voelde me nooit echt sterk. De dagen nadien had ik last van mn sinussen dus dat verklaarde wel waarom ik me niet echt goed voelde. Echter was dit wel absoluut het allerslechtste moment om ziek te worden want 8 dagen later werd het BK gereden. Hier had ik zo naartoe gewerkt en eindelijk eens een ardennen parcour als belgisch kampioenschap dus de motivatie om de trui terug te veroveren was groot. Maar dan kwam het weerbericht .... regen, regen en regen. 2 dagen voor het BK nog op zoek naar een goede fietsbril die niet zo snel zou aandampen en waardoor de hinder misschien beperkt zou blijven. Hierbij wil ik dan ook Brilcenter in Heist-op-den-berg nog eens bedanken voor de last minute hulp en de prachtige Rudi Project bril. Zowel de racing red als de fotochromatische lenzen zijn super en de neusbeentjes kunnen zo ingesteld worden dat de bril inderdaad niet zo snel aandampt. Helaas regende het veel te fel op dé race dag waardoor de regen gewoon achter mn bril door recht in mn ogen liep. Ik moest me echt inhouden in de afdalingen omdat ik zo goed als niks zag. Zelfs een keer in t midden van een afdaling gestopt om mn lens proberen terug goed te steken. Onder deze omstandigheden zat er dan ook niet meer in dan een 3de plaats.

Een ander probleem dat dit jaar plots de kop op stak waren hartrimestoornissen.

oa tijdens de hagelandse chrono zat ik op koers voor de overwinnning toen plots mn hart tilt sloeg. Na een 40tal minuten was hij nog steeds niet gezakt en zelfs nadat ik aan de kant ging staan, bleef mn hartslag nog veel te hoog. Op dat moment kreeg ik wel schrik en ben dan maar wijselijk gestopt.

In Willingen (Duitsland) liet 13 me eens gerust ( geen regen en hartje bleef mooi onder controle) en daar reed ik dan ook een pracht van een wedstrijd. Even na de eerste bevoorrading kreeg ik Katrin Schwing, die op dat moment 1ste reed, terug in het zicht. Zonder forceren naar haar toe gereden. We reden een hele tijd samen maar ik voelde dat ik bergop precies wat beter was. In de iets meer technische afdalingen probeerde ze van me weg te rijden maar dit lukte niet. In de klim aan het begin van de 2de lus reed ik zonder het te beseffen van haar weg. En ik heb haar niet meer terug gezien. Ik finishte als 1ste dame op de 90km.

Het WK in Oostenrijk werd dan weer en serieuze tegenvaller. Door een domme val op training stond mn bekken weer scheef. Nog wel naar de osteopaat geweest maar de dag erna direct een lange autorit naar Oostenrijk en blijkbaar is dat toch niet zo ideaal. Reeds in de eerste lange beklimming blokkeerde mn rug en benen en ik geraakte geen poot meer vooruit. Verder rijden zou enkel meer forceren betekenen, dus moest ik de wedstrijd staken :-/

2 weken later volgde er een ziekenhuisopname voor een ablatie (hart). Als test reed ik n dikke 3 weken later de chrono in Burdinne zonder enige tegenslag of hartpoblemen en ik won de chrono. De opluchting was echter van korte duur want de week erna tijdens een toertocht sloeg mn hart terug op hol. Met een beetje onzekerheid in het hoofd vertrokken we op verlof, een verlof waarin ik 2 marathons ging rijden ;-) De eerste was in Neustadt an der Weinstrasse. Toch nog even zeggen dat dit echt wel een van de mooiere Duitse marathons is met een aantal leuke technische afdalingen.

Ik startte wat voorzichtiger en was terug gekeerd tot de 3de plaats toen ze me zeiden dat de 2de maar een minuutje meer voor me reed. Okay dat is doenbaar. Maar dat was buiten “13” gerekend. Op het einde van de 1ste ronde voelde ik een druk in mn borstkas en jawel hoor +200 op mn garmin. Doeme he... nog even verder gereden, iets kalmer, maar hij zakte niet....misschien in de afdaling dan... nope nog niet. Gestopt en na een tijdje was alles weer in orde. Verder gereden maar natuurlijk is het ritme er even uit en na een paar minuten aan de kant gestaan te hebben is ook de 2de dame weer kunnen uitlopen. Ik eindig als 3de. De dag erna vertrokken naar Oostenrijk en tijdens de trainingen daar bleef mn hartje weer ok.

Zondag reed ik de UCI marathon in Graz. Door constant bezig te zijn met het wel of niet tilt gaan slaan van mn hart, was ik dus duidelijk niet genoeg gefocused, en stond ik dus zonder tijdswaarneming chip aan de start. Ik merkte dit ook maar 1 minuut voor de start. Paniek.... en Patrick stond al met de auto bovenaan de moordende asfaltklim van 28%. Ik kon dus niet even die chip gaan halen. Dan toch maar gestart maar mn gedachten gingen natuurlijk naar het oplossing van dit probleem ipv koersen. Ik kon de schade nog redelijk beperken en van zodra ik Pat zag, begon ik al te roepen om mn chip te gaan halen. Hij snapte uiteraard niets van wat ik allemaal “brabbelde” ;-) maar eenmaal bijna boven zag ik hem naar de auto spurten. Dan maar even bovenaan voor de “mat” blijven wachten tot Pat terug was. Ondertussen waren er natuurlijk al redelijk wat dames gepasseerd en de inhaalrace kon beginnen. In de strijd om de 3de plaats met Katrin Schwing kwam ik door een gast die op een aggresieve manier voorbij wou op de schöckltrail zwaar ten val...recht op mn facade. Alle tanden stonden er nog in maar mn bovenlip was dubbel zo dik. Zo ziet een mislukte botoxbehandeling er dus uit ;-) Ik werd dan ook maar 4de maar het hartje bleef wel ok :-)

De marathon in Houffalize was er nog eens eentje zonder tegenslag en zoals de rest van het jaar al gebleken is; ben ik helemaal niet slecht maar de pech moet uitblijven. Enkel in de startkilometer reed er nog een Nederlandse dame voor me maar eenmaal haar gepasseerd , heb ik geen andere dame meer gezien. Ik werd dus 1ste :-)

Daarna volgden nog 2 marathons in Duitsland. Ik won de Bank 1 Saar marathon maar in de Vulkan bike kreeg ik weer te kampen met hartritmestoornissen en moest, na een tussenstop bij de ambulance, noodgedwongen opgeven.

Na nog even op training op de weg omver gereden te zijn ( nu kan je die 13 toch niet meer afstrijden hoor ;-) ),had ik eens zin in een “speciliake” ... het belgisch kampioenschap singlespeed in Retie. Inderdaad derailleurs weg en op één verzetje koersen. Maar serieus SS how cool is that! Le Mand start met extra hindernis dat je eerst je helm nog moest gaan zoeken, shortcut in het parcour maar dan moet je eerst wel stoppen en een pint drinken, kleurrijke figuren en super ambiance! Zot trappen op de snelle stukken en mega hoge hartslagen. Ik werd 5de algemeen en 1ste dame en bijgevolg dus Belgisch kampioene singlespeed! :-)

"Stoer podium" ;-)
 

Toch nog een mooie afsluiter van het seizoen dus.

Nu zijn we volop bezig om het hartje terug in orde te krijgen maar de dokters hebben er wel een goed oog in. Dus groot onderhoud en volgend seizoen terug top ;-)

Ik wil alvast ook nog iedereen bedanken die me blijven steunen zijn, in goede en slechte dagen ;-)

Dat is echt hartverwarmend!

Een dikke merci aan mn ventje, trainer, Luc, familie, vrienden en natuurlijk de sponsers ( NoDrugs, BMC switzerland, Sponser sport Food, Bovelo, brilcenter Heist-op-den-berg, B&D, bike shop Diest, Easywasher)

Roc Laissagais en Kellerwald

Ik loop een beetje achter met mn verslagjes maar dan krijg je hier nu alles in één keer ;-)

Na een paar zware trainingsweekends waar ik dus s zondags altijd al met zware benen moest starten, mocht ik 7/4 nog eens met frisse beentjes gaan koersen. Vrijdags een kleine 1000km naar Laissac, in het zuiden van Frankrijk, rijden, zondag koersen en na de wedstrijd terug 1000km naar huis omdat Pat maandag morgen moest gaan werken. Zot? Ja misschien maar dit was wel een marathon van de UCI marathon series, waar je je dus kan kwalificeren voor het WK. De dames stonden met 23 aan de start voor 63km en 2250 hm. Ik was goed mee weg en begon als 3de aan de offroadklim. Er komen nog een paar dames over maar ik weet van vorig jaar dat er nog wel wat verraderlijke klimmen inzitten en het parcour ligt er zwaar bij door de regen van de voorbije week en de sneeuw van de dag ervoor. Dus ik blijf mn tempo rijden en na een tijdje begin ik ze één voor één terug in te halen. Ik rij op een 4de plaats als ik aan een onduidelijke splitsing kom. Er rijden 2 mannen voor me en die vliegen de steile bosklim op. Ik achterna natuurlijk maar de klim is zo steil dat het lopen wordt. Ik loop niet graag maar pep me op om er toch een stevig tempo op na te houden. De 1ste man is al verdwenen en dan zie ik de 2de,die bijna boven is, blijven staan en achterom kijken. Hmm ik voel de bui al hangen en kijk ook achterom.... doeme he helemaal onderaan zie je iedereen de andere kant op rijden. Hoe doe ik het toch! Zal dan toch maar eens zoeken naar een cursus pijlen volgen! Nu heb ik dus geen idee hoeveel dames er weer gepasseerd zijn. Iets verder aan de bevoorrading Pat even inlichten en blijkbaar ben ik nu maar 7de meer. Proberen kalm blijven en me zeker niet forceren om snel terug te komen want het zal nog zwaar worden. Ik krijg Alice in het vizier. Even een kort babbeltje en weer verder. Iedereen hangt vrij kort bij elkaar en aan de laatste bervoorrading rij ik op de 3de plaats. Ik probeer nu wat controlerend te rijden en neem vooral geen risicos meer in de nog zeer modderige afdalingen die volgen. Ik probeer ook nog wat over te houden voor de super zware laatste klim. En wat blijkt...die klim komt maar niet...is er dus uitgenomen :-/ Een paar kilometers van de finish verlies ik nog wel even mn evenwicht in de modder en kom vast te zitten in de prikkeldraad :-/ Ik krijg me niet direct “ontward “ en nu begin ik toch wel echt zenuwachtig te worden want ik weet niet hoeveel voorsprong ik had op de 4de. Eenmaal los rij ik me nog gewoon de pleuris tot aan de meet en blijf dus 3de . Totaal onverwacht voor me maar wel en opstekertje want ik had eindelijk terug een beter gevoel :-))

Ook leuk is dat een sterke Frans Claes 3de werd bij de heren, Alice Pirard 4de bij de dames. De Belgen hebben zich dus getoond!!!

Supersoigneur van mij en mn bike. Thks lieverd!

Het voorbije weekend trokken we naar Gilserberg in Duitsland voor de Kellerwald bike marathon. Een typisch duitse marathon met veel schotterwegen en een paar snelle afdalingen in het bos maar veel technische uitdagingen zitten er wel niet in. Maar met 120km (3 rondes van 40km) en iets meer dan 3100hm kan deze qua zwaarte al wel tellen zo vroeg in het seizoen. De marathon telt ook mee voor een Nederlandse marathoncup dus stonden er ook een heel deel Nederlandse meiden aan de start. Ook Petra Mermans was aanwezig. Het is hier altijd een geneutraliseerd start om nog eens door het dorpje te rijden en net zoals de andere jaren was t weer chaos tot en met. Constant hard in de remmen gaan, valpartijen,... In de eigenlijke start ben ik vrij goed mee weg. Het is altijd een beetje zoeken in zo een massastart waar de andere vrouwen zitten maar ik denk dat ik als 1ste rij met Petra en haar man in mn wiel. En dat blijft zo 2 rondes lang. Als Petra op kop komt, vind ik dat het tempo naar beneden gaat maar ik ben hier om te trainen dus rij ik maar weer op kop en drijf het tempo terug wat op. Echt verstandig ben ik dus waarschijnlijk wel niet aan het rijden maar de bedoeling is dat ik er beter van word dus ja. Bij het ingaan van de 3de ronde blijft Petra alleen over, zonder haar man ( later blijkt dat deze gevallen is). Ik heb dus al 80km , op enkele korte stukjes na, contant op kop gereden en beslis om nu toch maar eens even in t wiel gaan te zitten om even wat krachten te sparen want in deze ronde gaat er iets moeten gebeuren. Achteraf bekeken was dit dus fout en had ik beter mn eigen tempo blijven opleggen. In de 2de lange klim, blijft Petra achter. Ik probeer er toch nog wat tempo in te houden en pik hier en daar nog wat stervende zwanen op ;-) Eentje ervan pikt aan en blijft volgen. Ik had beslist vandaag niet achterom te kijken en me gewoon te concentreren op mn training. Iets wat ik dus NOOIT meer zal doen ;-/Na de laatste afdaling is het nog een 2 à3 km naar de finish en Petra is niet meer teruggekomen dus ik ben al wat op mn gemak. Komt er dus iemand uit mn wiel gespurt. Typisch dacht ik, ik steek m voorbij, neem m op sleeptouw en als m de finish ruikt moet hij weer voorbij rijden om toch maar voor een dame te finshen. Tot ik ineens in t oog krijg dat dat en andere dame is. What the f....! Tegen dat ik het goed en wel begrepen heb, heeft zij al een gaatje. Ik probeer en kom iets dichter maar krijg het gat niet dicht. Aan het brugje van het laatste mini singletrackje staat ze stil en ik kom bij haar maar ze verpert de weg en ik kom er niet langst. In een poging alsnog voorbij te gaan, maak ik een klein slippertje en blijf met mn barend achter een banner hangen. Terug een paar seconden verlies en ik word dus 2de. Maar ik heb een supertraining gehad en een paar waardevolle lessen geleerd dus al bij al was het toch geslaagd ;-)

5de plaats rittenwedstrijd Andalucia Bike Race

1ste rit Andalucia bike race (Cordoba 73km / 1544hm)

Vrijdagochtend toegekomen in Malaga om van daaruit met de huurwagen naar Cordoba te rijden. Het weer viel een beetje tegen, lees vééél regen, maar ons huisje in de bergen was best gezellig. Koud maar na een paar boomstronken in de haard dus dik in orde ;-)

Zondag om 10u was de eerste rit onder een stralend zonnetje ( de temperatuur steeg gedurende de dag wel niet boven de 13 graden) Ik rij samen met Peter in de mixed categorie. Er is een doolhof aan startboxen aangelegd en de mixed teams staan in de laatste box. Het is een geneutraliseerde start van een dikke 9km en het is één grotre chaos.Brede banen met talloze ronde punten, versmallingen,... een rondje rond de kathedraal op super smalle wegjes,.... opgewarmd zijn we wel want dit is een intervalstart... optrekken... stilstaan...optrekken...tempo....stilstaan ;-)

Eenmaal het offroadpad op blijft het wat te druk naar mijn goesting. En op de eerste singletracks is het weer zover...stilstaan en geen doorkomen aan. Iets verder blijkt er een wat technische, steiler klimmetje de oorzaak te zijn. Een hoop Spanjaarden aan de kant die je echt naar boven brullen... wow geweldig en oorverdovend :-) De stukken erna wordt het rustiger wat opstoppingen betreft. Ik stond hier aan de start met grote vraagtekens wat betreft mn conditie omdat ik pas redelijk ziek geweest ben. Dus Peter en ik hadden beslist om op de eerste dag al niet direct tot het uiterste te gaan maar we hielden er wel aan mooi tempo op na. Het parcour is geweldig mooi en technisch. Veel stenen en rotsen, langere klimmen, steile klimmen, super afdalingen (zowel snelle als technische). In de laatste kilometers komen we nog bij een ander mixed team en wordt het dus toch nog een strijd maar helaas eentje die we nipt verliezen :-/ We finishen als 5de van de ong 30 mixed koppels. Wereldkampioene Anika langvad rijdt ook in een mixed team en zij wint vandaag (zij zullen elke rit winnen)

2de rit (Cordoba 71km / 1800hm)

De start is opnieuw in Cordoba. De startplaatsen worden nu bepaalt naargelang de plaats in het algemeen klassement dus we moeten niet meer in de laatste box starten. Dat is een meevaller want de chaos en de opstoppingen van gisteren in gedachte, hadden we ons voorgenomen om toch meer naar voor proberen te rijden in de geneutraliseerde start. Ik start goed en probeer me door elk gaatje nog meer naar voor te wringen. Peter zit in t begin nog vlak bij me. En dan één groot misverstand. We raken elkaar kwijt maar ik wist dat ik voor Peter zat en reed dan ook gewoon verder omdat Peter toch sterker is dan mij en hij haalt me wel in. Hij had blijkbaar niet door dat ik voor hem zat en stond ergens op me te wachten :-/ Ik begin me na een uur toch wel serieus wat zorgen te maken en check eens met wat andere belgen of ze Peter gezien hebben. Maar zonder succes. Er zit dus niks anders op dan maar tot aan de tijdregistratie mat te rijden en daar te wachten (er mag niet meer dan 2 minuten tussen zitten). Aan de bevoorrading ( waar ook de mat ligt) staan Pat en Katrien klaar met de Sponser drinkbussen.Ik stop en zeg dat ik Peter kwijt ben. Pat wist er al van want hij had al een telefoontje gekregen van Peter. Wat een mega misverstand maar het koste ons wel bijna 10 minuten en nu zaten we weer tussen renners die niet altijd al te vlot klimmen en dalen :-( Op het eerste steilere stenen klimmetje was het al zo ver. Ik moest uitklikken maar geraak niet uit mn klikpedaal. Patat tegen de grond en mn knie op een steen. Hier moet ik even van bekomen. Er scheelt dus duidelijk iets aan mn schoenplaatjes want daarna nog verschillende keren hetzelfde probleem. Ik zie ondertussen al helemaal bont en blauw en mn knie heeft nog een paar keer een slag ter verwerken. De struiken hebben ook mega grote doornen heb ik mogen ondervinden :-/. Aan de volgende bevoorrading licht ik Pat in en vraag hem om mn reserveschoenen te geven aan de 3de bevoorrading. Ondertussen hebben we al zoveel tijd verloren en heb ik zo pijn aan mn knie dat we beslissen om op toertochttempo en zonder verder risico's te nemen verder te rijden. Daarna nog eens moeten stoppen om mn schoenplaatje vast te zetten want dit was dus losgekomen. Aan de 3de en laatste bevoorrading dan van schoenen gewisseld en mn knie alvast laten ontsmetten. Amai wat een verschil.... met deze schoenen is er geen probleem meer. We verliezen wel bijna een half uur op onze dichtste concurrenten. Toegekomen mn knie nog eens laten checken . Volgens die dokter is er niks ernstig aan de hand en het wondje wordt nog eens ontsmet. Door al deze tegenslag finishen we vandaag als 8ste

3de dag (Priego de Cordoba 69km / 2000hm)

Vandaag wordt er vanuit Priego de Cordoba gestart, wat dus wil zeggen een transfer van 1,5u voor de wedstrijd. Veel tijd om op te warmen blijft er dus niet over maar bij de eerste pedaalslagen voel ik al dat mn knie niet zo goed aanvoelt. Het wordt weer een heel mooi ritje maar helaas met wat pijn. Peter en ik raken wel meer en meer op elkaar ingespeeld en we werken goed samen. In het eerste deel van de ze etappe zitten we nog bij het koppel dat uiteindelijk 3de zal worden. Maar mn knie bezorgt me te veel last. Op het einde kunnen we ook weer wat strijden met het koppel van de eerste dag en deze keer trokken wij aan het langste eind :-) . Na de wedstrijd is er opnieuw een langere transfer naar onze 2de verblijfplaats want de volgende dagen zal de hele caravaan in Jaén neerstrijken. We finishen als 4de vandaag

4de dag (Bedmar-Mancha Real (65km / 2320hm)

Laatste maal dat er voor de wedstrijd een langere verplaatsing nodig zal zijn. Vandaag starten we in Bedmar en finishen in Mancha Real (rit in lijn dus)Mn knie is ondertussen redelijk gezwollen en ik rijd dus ondertussen al op pijnstillers. Het eerste deel van deze etappe is iets saaier omwille van de meer bredere paden maar er zitten wel verschrikkelijk steile stukken tussen. Vandaag gaan we ook tot op 1400 m daar rijden we dus in de sneeuw. Het is echt opletten want ijsplekken zijn er ook genoeg en het ijswater is verschrikkelijk koud. We krijgen wel nog een mooie downhill afdaling als cadeautje... nice! We finishen opnieuw als 5de.

5de dag (Jaén 51km / 1260hm)

Als we de camionette inladen om naar de start te rijden dwarrelen dikke sneeuwvlokken op ons neer. De weg is helemaal dichtgesneeuwd. Onderweg zien we een vrachtwagen die de berg niet op geraakt en een auto die onderste boven ligt. Amai dat beloofd voor deze rit. De rit zou al aangepast zijn maar uiteindelijk wordt beslist deze etappe helemaal te schrappen omwille van veiligheidsredenen. Er was al sneeuw vanaf 500m en we zouden tot 1800m rijden in deze etappe..

Ideaal moment om nog eens naar de dokter te gaan met mn knie omdat deze nog altijd zeer gezwollen is. Tot het moment dat ik het plakkertje van het kleine wondje haal gaat alles nog goed. Maar dan verandert zn gezicht helemaal. Hij haalt er nog wat verplegers bij. Dat kleine wondje blijkt dus serieus geinfecteerd van binnenuit. Na de verzorging moet ik naar de apotheker voor antibiotica en ontstekingsremmers :-( Spijtig dat er een rit afgelast is, maar voor mn knie niet slecht waarschijnlijk.

6de dag

Ook deze rit werd aangepast. Normaal zou dit een tijdrit zijn maar nu dus aangepast tot een rit van 51km. Maar de eerste kilometers offroad worden een hel voor me. We moeten langs de olijfbomen

maar de regen van de vorige dag heeft dit omgetoverd tot één groot klei modderbad. Na 3 meter is alles zo aangekoekt dat de wielen niet meer draaien en de bike als lood aanvoeld. Je voeten zakken in de brei en met mn bijzonder pijnlijke knie is dit echt de hel voor me. Peter probeert mn bike ook te dragen maar nog verliezen we daar enorm veel tijd... ik verga van de pijn en zie het even niet meer zitten. Verder in de rit is er nog een heel “stapstuk” bergop wat dus echt afzien is voor mn knietje. Peter is gedurende de hele etappe een enorme steun en hulp en sleurt me er echt door.
Door mn total offday finishen we vandaag pas als 9de maar in het algemeen klassement worden we ondanks de problemen toch nog mooi 5de, wat al bij al toch nog niet zo slecht is ;-)

 

Mijn conclusie over deze rittenwedstrijd is dat het zeer goed georganiseerd is met hele mooie, technische parcours. Vooral de eerste 3 etappes vond ik de mooiste. Wij hadden wat pech met het weer waardoor er een rit werd afgelast en een andere aangepast werd maar ik kan deze wedstrijd zeker aanraden aan iedereen.
Nog een andere, niet onbelangrijke conclusie : my BMC rocks!!!! Echt een superfietske!

Ook een hele dikke merci aan mn vriend Pat en Katrien voor het gezelschap en goede zorgen. Ik weet dat het voor de verzorgers ook zwaar en hard werken is en ik apprecieer heel erg dat ze dit voor ons willen doen. En natuurlijk ook een merci aan mn duopartner Peter. Ook alle andere Belgen die aanwezig waren zorgden ervoor dat er een leuke sfeer was. Ik zou zeker nog eens terug willen komen maar liefst met wat minder tegenslag ;-)

strandrace Oostende in helse omstandigheden

Ondanks de temperaturen die al een tijdje onder nul bleven en de bijhorende sneeuw en wind had ik echt zin om weer eens te "strandracen".  Voor Egmond had ik al moeten passen door buikgriep dus het kriebelde weer ;-)
Op het laatste moment beslist om alvast zaterdag naar t zeetje te vertrekken. Ik was zo fel aan het twijfelen of het in deze winterse omstandigheden wel doenbaar zou zijn om met super moto banden te rijden. Het verkenningsritje was duidelijk... zeker mn supermoto's...het strand lag er goed bij en zelfs de golfbrekers vormden ook geen probleem. Gerustgesteld kroop ik mn bedje in. s Ochtends was het toch wel andere koek... Het sneeuwde al serieus hard en een witte sneeuwlaag had de wegen al bedekt...aiai. Ik had nog andere banden bij maar ideaal zou het niet zijn om die na  een nieuwe parcourverkenning nog te wisselen en tubless te maken. Het stukje singletrack even verkend en ok het schuift hier en daar een beetje maar ik vond het nog best doenbaar.
De start zelf verliep goed. Het was wel barkoud. Wind tegen en de sneeuw striemt in mn gezicht. Ik denk dat het mn eerste koers ooit geweest is waar ik met een buff voor mn mond gereden heb ;-) Het eerste stuk tot aan het keerpunt in Blankenberge zat ik nog mee in de kopgroep. Op het strand lagen hier en daar opeengewaaide hopen sneeuw. Als je hierdoor moest was het echt wel schuiven en de valpartijen bleven dan ook niet uit. Gelukkig werd ik hiervan deze keer gespaard.Iets voor het keerpunt begonnen de demarrages en werd alles wat uit elkaar getrokken. Inne reed achter me in dezelfde groep en plaatste ook een demarrage aan het keerpunt. Ik ga achter haar aan en dan blokkeert mn linkerpedaal ineens. Wat is dat nu? Ik schiet uit mn pedaal en raak niet terug ingeklikt. Hij zit muurvast. Na wat proberen lukt het me dan toch maar mn voet wordt helemaal mee naar voor getrokken en ik kan nog net rechtblijven. Ineens lukt het dan toch weer. Doeme nu moet ik een serieus gat gaan dichtrijden maar geen paniek want het is na dit stuk nog een hele lus. maar na een tijd weer hetzelfde verhaal. Ik schiet uit mn pedaal en raak er weer niet in. Hij zit weer vast. Een tweetal keer moet ik zelfs rondjes rijden net voor een golfbreker om toch maar ingeklikt te raken alvorens ik die hoge golfbrekers over kan. Na 1 ronde moet ik dus noodgedwongen stoppen want op deze manier kan ik echt niet verder rijden. Mn voet doet ondertussen ook al serieus pijn.

Spijtig maar het is nu niet anders. Ik stond er met een volledig nieuwe beachbike (BMC TE03) die gewoonweg super reed maar ik had mn oude pedalen er terug opgezet ipv nieuwe ( alhoewel die "oude" ook nog geen half jaar oud waren :-/ ) Maar je bent nooit te oud om te leren zeker ;-)